Nesta primeira edición da Festa Mariñeira, tivemos a fortuna de contar coa presenza do artesán cesteiro Enrique Táboas Padín (Sanxenxo, Pontevedra). Táboas contribuíu coa exhibición dun oficio estreitamente ligado ao mar, achegándonos a un fragmento esencial do noso patrimonio cultural e económico.
Na Praza do Con, este experimentado cesteiro mostrou unha ampla colección de patelas para sardiñas e cestos de berberechos, demostrando a mestría e a habilidade necesarias para elaborar estas pezas únicas. As patelas eran uns cestos empregados como medida de volume estandarizada para a venda da pesca na lonxa, garantindo un comercio xusto e eficiente. Había dúas clases de patelas: unha pequena, coñecida como “patela de envasar” ou “quiñón”, utilizada para medir pequenas cantidades; e outra maior, equivalente a doce quiñóns, chamada “patela de caixón”, empregada para cantidades máis grandes.
Antes da invención das patelas, as caixas de madeira eran o estándar para o transporte e medida da pesca. Non obstante, estas caixas tiñan o inconveniente de ser máis pesadas, especialmente cando se mollaban, dificultando o seu manexo. Os cestos feitos con láminas de castiñeiro ou salgueiro representaron unha mellora significativa, pois podían mergullarse e drenar a auga sen aumentar o peso, facilitando así o traballo dos mariñeiros e vendedores.
Unha fotografía histórica exposta na cambadesa Nave de Peña, á que vos convidamos a observar na vosa próxima visita, ilustra claramente esta práctica tradicional. Nela, pódese ver a mulleres no porto de Cambados, tamén coñecido como porto da T ou porto do Martelo, lavando o peixe nas pozas que deixaba a marea baixa, a seca. Esta imaxe non só documenta un método de traballo, senón que tamén captura a esencia dun modo de vida que, grazas a persoas como Enrique Táboas, segue vivo na nosa memoria colectiva.
Expresamos o noso profundo agradecemento a Táboas pola súa presenza e pola súa inestimable contribución a manter viva esta parte do noso patrimonio mariñeiro. O seu traballo non só preserva as técnicas tradicionais, senón que tamén inspira ás novas xeracións a valorar e continuar estas prácticas ancestrais.
Deixa unha resposta